– I-auzi, draga mea pãpuºã,
Zgârie mâþa la uºã!
Dar eu nu-i deschid deloc,
Cã sunt supãratã foc.
A furat iar, ca o hoaþã,
Un întreg picior de raþã,
ªi-apoi, dupã ce i-a ros
Toatã carnea, pân-la os,
A dus osul, biniºor,
În coteþul lui Azor.
Ca pe el sã-l bãnuim
ªi sã nu îl mai iubim
ªi acum n-o bat, n-o cert,
Dar nu vreau deloc s-o iert.
Deºi încã o iubesc,
Trebuie s-o pedepsesc.
C-a fost rea ºi duºmãnoasã,
ªi n-o las sã intre-n casã.